දුන්හිඳ සලුව ලිහුවා සේ ගලක් උඩ
කන් පෙති අගින් වෑහෙන මද කඩින් කඩ
රූරා වැටෙන්නටවත් උන් නොදී ඉඩ
බිඟු ගී ගයයි බලමින් ආදරේ හැඩ..
රන්වන් පටින් දිදුලන අග ඉඟ නෙරිය
වැසු ඈ සරන විට නෙතු විසුරන සිරිය
තාලෙට උකුල සැලි සුලඟට දී විරිය
සෙලවූ වැනිය රන් තවරා සීගිරිය
කකියන දෙපා බැඳි යදමින් තුරු මුලට
හිරකර තබා ඇත එන හැඟුමන් හිතට
ආඩම්බරෙන් දිදුලන ගත් උර මතට
කරඬුව වඩී ඈ ගෙන දුර ඈතකට..
මහවැලි කැලණි හැලෙනා සේ කිරෙන් කල
දිගු වී කාන්තිය විහිදයි ඇගේ දළ
හොඬ එතු දිනේ ඉ රුවා සේ නුඹේ තොල..
මට රස නොමැත වෙනදා දුන් කිතුල් කොල
දහසක් නෙලුම් පිපුනත් විල් තලා මත
නොපෙනේ අහස සඟවයි නම් සඳේ වත
මුදලෙන් මිලෙන් පොහොසත් සවි ඇතත් ගත
ආලය නොමැති තැන ජීවිතයකුත් නැත...
