තෙමා මතකය දවා හදවත ගලා යයි යමුනා නදී
දමා ගිය මා නිසල සිරුරකි නමුත් සෙනෙහස ඇත ‍රැඳී
නිමා කළ ඒ වසන්තය අග උවත් යහනත නිදි බිඳී
සමා වෙනු ඒ මගේ නැගෙණිය උඹේ ළඟ කිමදෝ නිදී..?

බොළඳ ආදර ගරුඬ මැදුරත ආදරේ හෙළු වැලි වනා
විළඳ පොවනා ගිරවි දහනක මලවි ‍රැඟුමන් පා වෙනා
නොලද එළි දාහතර වැනි පුතු සිහිනයක් සේ මට ගෙනා
එයද සැපතකි උඹේ සුවයට වඩා මරණය සැතපෙනා

සියක් පෙති ඇති මලක් මත බඹරෙකිය සිටි පර වෙනතුරූ
ගොඩක් මැද මා තවත් බිරිඳකි ආලයක් නොව පිවිතුරූ
සඳක් සේ ලෝකයට පෙන්නූ කිඹුල් කඳුලැලි නිදි වැරූ
අතක් අල්ලා මගේ නැගෙණිය දුක නොවේ ඒ කය දැරූ...

නිරුවතින් බබළනා තව ඇති ටජ් මහල් ආදර ලොවේ
සාජහන්ලා හමුවෙලා ඇති බෙදා දෙන ආදර් සුවේ
රාගයට මිස ආලයට ලොව වඩා වැඩි ආයුෂ නොවේ
නැගෙනියනි නුඹ මධුවිතකි ගත් නැති වෙනා තුරු රස දිවේ....


                                                                              -මුම්ටාස්- 

පෑගෙන පාවහන් වල දූ විල්ල වැදී
පීදෙන කැකෑරෙන වණයට විඩා නොදී
ජීවන සුසුම අවසන් බිඳු පිටට ඇදී
නොහඬන මල ගෙයක මිනියක් වැතිර හිඳී....

ටකරන් බෙලෙක් මහ මග සොලවා සරන
අට පහ මුරය බස් තෙරපිලි නොම දකින
හතරට නැවී ලොක්කන්ගේ පා ලොවන
උන් ළඟ රජෙක් විය ඔහු සිඟමන් යදින…

ඉනි වැට නොමැත ගහ ගන්නට හතර වට
ණය පොත් නොමැත බැංකුවෙ ලිය වුණ නමට
අය වැය බදු බරින් තොර වූ දිවියකට
කෙළවර ළඟා විය දුක ඒකයි හිතට....

විල්ලුද පලස් රස මසවුළු වල සුවය
දු‍ටුවද නොලැබ පසු විය හැත්තෑ නවය
වැහුවද අපිත් ණය වී ශෝභන බවය
මතුවද හිඟන්නෙක් නොවෙණා එක පවය...

කතර බට වැහි පොදක් වන් සිත මතින් ගලනා ස්නේහයේ රස
අතුර දිය මත ඇගෙ සිනිදු වත මා එළිය සඳ කිමිදි එහි බැස
සතර අත සක් හඬින් නළවන මිහිරි තෙපුලින් මද පවන් ඉස
අඳුර එනු නුඹ ගැබට හෙමිහිට වසා නා දළු ‍රැඳුණු තුරු හිස

පිපෙන නෙළුමක සුවඳ මුසු කොට තැනූ ලවනත පොපියනා යස
කෙසේ සිප ගනිමිදෝ නවතා ඇගේ හුරතල් සොඳුරු මදහස
බලා දිදුලන දෙනෙත් තරු කැට කුමට වසමිද දෙතරු අවපස
නොසෙල් වෙන සිත කිසිත් නො අසයි ඇගේ දයාබර උණුහුමම මිස..

රාගයෙන් තොර නැගෙන මධු සඳ ප්‍රේමයෙන් වැඩි ගිරි මුදුන් පිස
වරණ නිදි රෑ පමණි සේව්වෙ බිඳින කෙහෙ‍රැලි ඇගෙ සිනිඳු හිස
කල්පයක් තව සිටිය හැකිනම් තබා ඇස් දිදුලන උවන දෙස
මධු සමය නම් එයම පමණයි ආදරේ වැහි වැටෙන යට කුස.. 

නෙක සලු කුමට මැරුනම දිය වෙන ඇඟට
ඩෙනිමම අඳිමි ඉ රුනම ගමි ශෝටකට
රන් මුතු මැනික් සෝබනයෙන් කන කරට
අශා නොමැත නොව මේ දුප්පත් කමට...

පඩි පෙල වගේ නොහදමි දරුවන් පෙලට
එකෙකුත් වැඩියි කම් සැප නොදකින හිතට
බිරිඳත් අනාගාමී වී දෝ කුසට
අහරක් නොගෙන අනිමිස යේ මයි රෑට

ගත්තත් ඉඩම හෝටල් සංවර්දනෙට
කැපුවත් හාල් පොත තිබිලා මගෙ නමට
එතුමා දු‍ටුව විට එන මහ චන්දයට
වයිරය ප්‍රහීනය හිත දෙමි කතිරයට...


ඇලුනත් කුසම අහරක් නොදැකම පිටට
කැම්පස් වහපු පුතු දන් දෙමි බමුනෙකුට
පුදුමයි රහත් වුන හැටි මේ ඉක්මනට
පංසල් නොගිය අපිවත් පොඩි වැස්සකට..!!

බලන විට ලඳ අහංකාරය
ඈඅ බලද්දී මට විකාරය
හිතන් ඉන්නේ මාර පාරය
බැඳල ඉන්නේ නම් කුමාරය

ඉ රුව පෙම්සුව නැතුව ඉන්නටම බැරුව
මැරුව නිදි අපමනය තුන් තිස් වරුව
ඔරුව ඇද්ද අව් රුද්දක් මම සරුව
දරුව ලැබෙන්නට ආවම දුටි තරුව

කුමාරයා කැත්තට පොල්ලයි පරහ
ආරන්චිය ආපු ගමන් ගියෙ තරහ
බඩක් හදා ගත්තේ උඹ වගෙ කොරහ
රට ඉඳිද්දි කොහොමද මුහුදක් හරහ…?

ඌ එක්කම ‍තෝ දිගටම ලව් කරහන්
කියල එව්වෙ මට සිහිකර ගුන අරහන්
අම්ම කිව්වෙ මඩු වලිගෙන් මට තලහන්
තාත්තනම් දෙන්නම පන්නා යවහන්

දෙනෝ දාහක් ඉස්සරහ
බස් නැවතුමේ
හිරිපොද වැස්සෙ
එන එන බස් එක
නැවත්තුවත්
ඇය යන බස් එක
පමා වෙලා
මමත් ‍රැක ගෙනම ඉඳිය..
අන්තිමට ඒ බස් එකටම නැග්ග
කුඹුක් ගහ ගාවින්
බැහැල ඔවිට දිගේ එද්දි
හොඳටම බිං කළුවර..
අනේ අයියෙ
පුලුවන්නම් මාව
ගෙදරට ඇරලවල යන්න..
කදිම අවසරය..
පාලු අම්බලම ගාවදි
වැස්ස සැරයි..
යටි හිත ඇයත් ඇද ගෙනම
අම්බලම අතුලට ගියා..
තෙමුනු සුදු ගව්ම
ඇඟටම ඇලිල
මූන පිනි ජම්බු ගෙඩියක් වගේ
රෝස පාටට මම දිහා
බලං ඉන්නව වගේ
කෑලි කැපෙන අඳුරෙ
ඇය තවමත් මුල්ලකට
ගුලි වෙලා
කෑ ගැහුවත් ඇහෙන්න
කෙනෙක් නෑ..
හයියෙන් අකුනක් පිපිරුව..
මම ඒ එලියෙන්
ඇයට තවත් කිට්‍ටු උණා..
..............
.......
.....
....................
......
වත්තෙ ගෙදර මාම
අපි දෙන්න හිමින් හිමින්
යද්දි
ඉස්සරහට දුව ගෙන ආව..
බය වෙන්න එපා තාත්තෙ
අයිය මාව පරිස්සමට එක්කන් ආව..
ඇය ආදරෙන් මගේ දිහා බලල
තාත්ත එක්ක ඈතට ගියා..
ඔව් මම එයාව පරිස්සමට එක්කන් ගියා..
ඒ ත් මම එද්දි
මගේ යටි හිත
දෙවනි වතාවටත් අම්බලමෙ
ඇයව දූශනය කරනව.....