පුරුෂ චර වර වැ‍ටුණු ඉවකට නුඹුට බැඳි පෙම නොමැති කුලවත්
‍රැගෙන සේනා පොඩි කළා මා බළල් පැටියෙකු දු‍ටුව ලෙස ඇත්
මතක් වී දෝ මූ හොඳයි අර රජුට වැඩියෙන් වුවත් දුප්පත්
බිමබලා ගෙන මාව දැක්කම අද උදෙත් හැංගුණා දෙව්දත්

ඇහෙන විට නුවරින් කිඹුල් වත් ල‍තෝනිය මංගල බෙර
දුක දැනී උණු වී ගියා කලු ගල් පවා කෝලිය පුර
ගියත් ‍රැවටී ධනය බලයට සොයා පිම්බුණු හිමගිර
මුකුත් නැති බව පසක් වෙන්නැති නුඹට දැමුවම දියකර

නැතත් රජ සැප පිරුණු මැදුරකි ආදරේ දුප්පත් පැල
අඳුරු මතකය ගලකි නේරංජනා නදියට විසි කළ
තවම නැත නුඹ පමා එන්නට කුමට සොඳුරිය පති කුළ
මමය කියලා කියමු දවසක පියා ඇහුවොත් රාහුල