සැප යසස දුක අටළො දහමෙන් නොසැලෙනා උන් ලොවේ විරලය
ටිකින් ටික මම ඉරා දමමින් ලිහෙමි ඇස ඇති අවිදු පටලය
කම් සැපය ගර්භයට ඔබ්බන මගකි ලෞකික බිළිඳු කළලය
හැඟුම නැති කර නිවෙන එක තව දුකක් නිමවනවාට සරලය..

පඨවි තේජෝ ආපො වායෝ එකට කැලතී මැව්නු ලොව මත
දුගඳ රස කර බඳින සසරට මාර බැම්මකි ඇයගෙ නිරුවත
මවන තරුකැට කඳුළු කබ මත දිනෙක පියවී මැරෙන නිල් නෙත
සළු නැතත් සම වසා ගෙන ඇත හැරව ගලනා සැබෑ පතිවත.

ගලන ගංගා නැගුණු කඳු වැටි වසන ලෙස රන් මැණික් මිනිරන්
දිලෙන තොල් පෙති රෝස කම්මුල් පෘථක්ජන හිත තවත් අහුරන්
දකිමි ටික ටික උපාදානයෙ මා වෙලා ගත් නියම සතුරන්
මැරෙන්නට කලියෙන් මරා ගමි මමත් හිමියනි මගේ ඉඳුරන්